خـودم را آمـاده میکـنم بـرای رقـص
بـاید در جشـن آشنـایـی تو و عشـق جدیـدت
سنگـــ تمـام بگذارم
سرد است اما
سرما نمی خورم
تو نگران نباش
کلاهی که سرم گذاشتی
تا گردنم را پوشانده است
بیهـــــودِه نَـقّـــاش بــــــودِه ام . . .
ایــــــטּ هَمِـــــﮧ ســـــال . . !
بِـــــﮧ چَ ــــــــشم هــایَت ڪِـــــﮧ مے رِسَـــــم ،
قَلَـــــــم مــــوهـــا خ ـــــیس مے شَــــوَنــد . . .
بِـــــﮧ لَــب هــایَت ڪِــــﮧ مے رِسَـــــم ،
دَستَــــــم مے لَــــــرزَد . . .
رَنـــگــ هــــا مے گــُــــریـــزَنــــد ،
وَ قــاب هـــاےِ خ ــــــالے ، ، ،
تَنـــ ــهـا . . .
نَبــــودَטּِ تـــــو را . . .
بِـــــﮧ دیـــــوارِ زِنـــدِگـــــے ام ،
مے ڪـــــوبَنــــــد . . .
گـاهـی دلِـت مـیـخـواد هـمـه بـغـضـات
از تــو نـگـاهِـت خـونـده بـشـه کـه جـسـارت گـفـتـن کـلـمـه هـا رو نـداری…
امـا یـه نـگـاه گُـنـگ تـحـویـل مـیـگـیـری
و یـه جـمـلـه مِـثـلـه: چـیـزی شـده ؟؟؟!
اونـجـاسـت کـه بـُغـضـتـو بـا یـه لـیـوان سـکـوتـت سـر مـیـکـشـی
و بـا لـبـخـنـد مـیـگـی :
نــه هـیـچـیــ…!
وقتــــے نـــــ ﮧ בستــــــے براےگرفتـטּ استَ
نــــ ﮧ آغوشـــــے برای گریــــ ﮧ
نــــ ﮧ شانــــ ﮧای براے تکیــــ ﮧ
انــتــظــــار نـבاشتــــ ﮧ باشَ خنـבهام واقعـــــے باشـב
ایــטּ روزها فقط زنـבهام تـــا בیگراטּ زنـבگـــــے کننـב !!!
حماقت محض
یعنی :
پا نهادن در یک مسیر بن بست...
درست مانند
ادامه دادن
یک عشق یکطرفه و بی سرانجام!!
خنده اَم ميگيرَد!!
وقتے پَسـ از مُدت ها بيخَبرے بے آنكـہ خَبرے از ايـטּ دِل آواره بگيرے
ميگويے : دلَم برايَتـ تنگ استـ...
يا منو بہ بازے گرفتـے يا مَعنے واژه هاتـ رو نميدونے
دلتنـگيتـ ارزونے خودِتــــ
آבم ـها فقــــطـ آבم هــسـتـنـב
نـــﮧ بیشتــر و نـــﮧ ڪمتــر
اگــر ڪمتر از چیزے کـــﮧ هــستنـב نگاهشاלּ ڪنــــے
آنـهـا را شـــڪســـتــﮧ اے
و اگـــر بیشتــر از آטּ حــســابشاלּ ڪنـــے
آنـها تـو را مـے شــڪــننـב
بین ایــــن آבم هاے آבم
فقط بایـــــב عاقلانــــﮧ زنـבگـے ڪرב نـــﮧ عاشقــانـــﮧ
تـــو بـرو …
مــــن هــمـــ بـرایـــِ اینـــکـــ ه راحـتـــ بــرویــــ میـــ گـویــمـــ:
” بــاشـد … بـــرو … خــیــالیـــ نیـــسـتـــ!!! ”
امـّــا
کیـــسـتـــ کــ ه نــدانــد…
بیــــ تـــو
تـــنـــهـا چیــــزیـــ کــ ه هـسـتـــ…
خیــــالِ تـــوستــــ…
بــــــــه سلامتــــی خودمـــــــــــــون...!!!
کـــه تــو آتیــش کسایــی سوختیــم ...
کـــه حتـــی یکــــــــــبار هـــــــــــم ...
برامـــــــــون تـــــــب نکـــــــــردن...!!
بــاختـى در کــار نیسـت
براے تـــو
قلــبم را ریسكــ می کنـــــم
یــا می بَــــرَمْ…
یــا مے مــیرم …
مــزرعـه را..
ملـــخ هــا جــویــدنــد !
و مــا ..
بــــرایِ کـلاغهــا “متـــرسک” سـاختــــیم !
و ایـن بــود ،
شــروعِ جـــــهالــت …!
می گفتند: ” سختی ها نمک زندگــــــی است “
امّا چرا کسی نفهمید که ” نمــــــک “
برای من که خاطراتم زخمی است ، شور نیست ؛ مزه ” درد” می دهد !
گاهی اوقات می خندیم به روزهایی که گریه می کردیم
گاهی گریه می کنیم به یاد روزهایی که می خندیدیم...
بوے فـَـــراموشے گرفتــہ اَم
رَنگــــِ تَنـــ ـهایے
دلشــِکــستــِگے
بُغــــض وَ خامـــ ـوشے
چیــــزے نیستــــْ
تآریــ ـخ مَصـــرَفم گذشتـــ ـہ اَستــــْـ !!
هــَمــه درست شـبـیـه هــَمــَنــد
فـــَقـــَط بــَعـضـی هــآ بــِهــتـَر
وَ / بــآوَر کـــَردَنـــی / تـــَر دروغ می گــویـــَنــد...
واے بـهـ حـــال ِ مــــن و تـــــو . . . !
بـبـیـטּ , مَـטּ. آرمـیـטּ .نیـسـتَـمـ !
اگـﮧ اوטּ میـگـﮧ :
.اگـﮧ בیـگـﮧ نَـבارے رومـ هیـچ میـلــے
اگـﮧ مَـنـو نمیـخـواے نَـבاره عـیـبــے
مَـטּ میـگَـمـ :
اگـﮧ בیـگـﮧ نَـבارے رومـ هیـچ میـلــے
اگـﮧ مَـنـو نمیـخـواے بـﮧ בرڪــ
هِـــ.ــــرے
.
.
.
چگونـہ میتَوآنَد بآ دیگـــرے بخـوآبَد؟!
مَـטּ حَتـے بالِشَمرا عَوضـ میکُنَـم بے خوآبـمیشَوَم!!
لَعنَتـے نِمیبینـے دیگَر هیـچ شَبآهَتـے بِـہ اِنسـآטּ نَدآرَم؟
نِمیبینـے اَز اَشـڪ هآیَتـ خَنـده اَم نمیگیـرَد!!
بآخـود چـہ فِڪرے ڪَرده اے؟
خیلـے وَقتــ اَستـ دیگَـر هیچ ـقَلبـــے نَدآرَم
دِلَم یِڪ فِنجـآטּ قہـوه تلخـ میخـوآهَـد
تآتَلخے نَبـودنتــ رآ سَربڪِشَم
و بگذآرَمتــ روے میـزو برَوَم..هَر چـہ بآدآ بآد
اشتبــ ــآه از مَـלּ بـُـودْ
پـُر رَنگـْـ نـوشتــِہ بـُودمَتــْـ
بـہ ایـלּ رآحتـے هــآ پـ ـآکـــْـ نمـے شـَوے !!!
در جـَـــواب اَشک هـــای گـــَرمَم،
که روی گونه هایَم سُرسُره بــازی مــی کَـــردَنــد…
بـِین آن همه آدم،
در آخــــرین دیـــدار ِ رسمـــی مان…
نبایــــد مــی گفـــتـــی:
“دُنــــیای شُمـــا چــِقــَدر قـــَشَنگــــ اَستـــ”
دل اَست دیـگـر
مـــــی شکـــــنــــد…
ϰ-†нêmê§ |